Op dit moment ben ik ruim een/anderhalve
maand aan het werk binnen de medische dienst en kom ik iedere dag weer nieuwe dingen, nieuwe uitdagingen tegen.
De eerste weken heb ik vooral meegekeken, gezien hoe collega's alles doen en aanpakken om een beeld te vormen van wat ik zoal tegen kan komen op mijn werk.
Na een aantal keren meekijken was het de bedoeling dat ik dingen zelf op zou gaan pakken en uit zou gaan voeren. Zo ook met bloedprikken.
Tijdens het meekijken een aantal keren 'meegevoeld'. Waar lopen de vaten, welke zou ik kunnen gebruiken om in te prikken, liggen ze diep of liggen ze vrijwel aan het oppervlak, moet ik recht of wat schuin prikken?
Er kwamen telkens zoveel vragen bij mij binnen, zoveel dingen die ik wilde weten en waar ik mij op focuste... Totdat ik het ineens zelf moest gaan doen.
De collega met wie ik meeliep zei dat het beter is om na een paar keer meekijken het zelf te doen, te gaan oefenen en handigheid te gaan krijgen in de handeling.
Ik vond het best wel spannend, de eerste keer/keren bloedprikken. Wat als ik mis prik? Of als ik de spullen niet logisch neer heb gelegd en begin te klungelen?
Nou.. dat gebeurd niet alleen bij de eerste keer, maar ook daarna blijf je er last van houden en moet je er handigheid in gaan krijgen.
De eerste keer... YES hij zat goed! De eerste keer heb ik raak geprikt! Ik voelde me super trots op mezelf, op het feit dat ik voor het eerst bloed had geprikt en ook nog eens goed zat. Het voelde als een soort overwinning.
De keren daarop waren wisselend. Sommige waren vrij makkelijk te prikken (aderen die niet zo diep lagen, hun arm stil hielden,...) en anderen waren wat lastiger.
Yes weer raak, I did it again! Of toch niet? Sjips toch niet! Na het vullen van 2 van de 4 buisjes stopt de bloedstroom en komt er niets meer. Toch iets te snel gejuicht na het aanprikken van de ader.
Nu, een paar weken na de eerste keer bloedprikken, gaat het nog steeds wisselend. De ene keer gaat beter/makkelijker als de andere keer. Op zich ook logisch.. je moet handigheid in de handeling krijgen, foefjes verzinnen hoe het aan te pakken en waar dingen neer te leggen.
Zelfs bij ervaren prikkers gaat het nog wel eens mis. Wat is er dan erg aan als ik ook een keertje mis prik?
Ze zeggen wel eens.. oefening baart kunst.. Dit is typsich een verpleegtechnische handeling waar deze uitspraak van toepassing is.
Vraag aan jou als lezer:
Heb je wel eens bloed moeten prikken? Hoe ging het?
En heb je tips voor deze handelingen voor andere verpleegkundigen?
