Nu zullen jullie wel denken, zelf een operatie ondergaan, wattan...?
Op zich niet heel ernstig hoor maar wel iets waar ik best wel naar uit kijk (wat klinkt dat raar!).
Ik heb, eigenlijk zolang als ik mij kan herinneren, een behoorlijke knobbel op/bij mijn linker grote teen. Wanneer ik schoenen aan heb en/of heel erg veel loop heb ik hier heel erg veel last van.
Hij is/wordt dan pijnlijk en hij wordt heel erg rood, geen fijn gevoel kan ik jullie vertellen.
Nu heb ik er een hele tijd over na zitten denken of ik mij wel of niet zou laten opereren.
Ik liep al een poos bij de podotherapeute vanwege steunzolen, maar deze helpen niet (genoeg) bij die knobbel. De podotherapeute raadde mij aan om te bedenken of ik me wilde laten opereren en om dit dan uit te zoeken en (als het mogelijk was) in gang te zetten.
Dus... zo gezegd zo gedaan!
Ik ben naar de huisarts geweest om dit te vragen en deze heeft mij doorverwezen naar de orthopedie in het ziekenhuis.
Vervolgens ben ik bij de orthopedie geweest en heb ik een gesprek gehad met arts. Hij heeft even naar mn voet gekeken en er zijn foto's van mijn voeten gemaakt.
De arts wilde er zeker van zijn dat het noodzakelijk was dat ik mij zou laten opereren en wilde dit niet zomaar in gang zetten.
Ik zit zelf in de zorg en snap volkomen dat hij dat niet zomaar wilde doen! Wel merkte ik dat ik zoiets had van "ja, maar ik kom hier niet voor niets" haha! Maar goed...
Na het gesprek met hem gehad te hebben en als het ware van hem de goedkeuring voor de operatie hebben we het in gang gezet.
Drie weken later ben ik weer in het ziekenhuis geweest voor een gesprek met de arts en om de per-operatieve fase in werking te zetten rondom de operatie.
Zo heb ik een verbandschoen mee gekregen, nog een kort gesprekje met de arts gehad en met een verpleegkundige.
Het is een aparte verbandschoen. Hij heeft een verhoogde hak waardoor mijn tenen als het ware zweven. Dit omdat ik de eerste zes weken niet op mijn tenen mag staan en ze
dus niet belast mogen worden. Door de verhoogde hak kan ik er dus ook niet per ongeluk op gaan staan.
Gister ben ik weer in het ziekenhuis geweest, dit keer vanwege een gesprek met de anesthesioloog. Met hem (de anesthesioloog) een gesprekje gehad over mij, de voorgeschiedenis, controles gedaan en de anesthesie besproken.
Kijkend naar mijn 'voorgeschiedenis' zat hij te twijfelen tussen een ruggenprik en (algehele) narcose. Uiteindelijk is er voor de tweede/laatste optie gekozen. Hij heeft kort uitgelegd wat er dan gebeurd en hoe dat in zijn werk gaat.
Op zich wist ik hier al wel wat vanaf, door mijn opleiding en zo, maar het was van dat hij het allemaal nog wel even kort heeft uitgelegd en verteld hoe & wat.
Hij verteld het toch net wat anders als wat je op school gehoord hebt. En, dat merkte ik nu heel erg, het is nu niet 'gewoon leerstof/toetsstof' maar het is kennis/informatie die je nu op jezelf gaat betrekken waardoor het anders over komt.
Vandaag even naar het planbureau gebeld om te horen of er al wat bekend is over een eventuele operatiedatum. Zoals het nu lijkt staat hij ONDER VOORBEHOUD gepland op vrijdag 15 april. Hopen dat het blijft staan en dat hij dan uitgevoerd kan worden.
Tot nu toe zijn het 'alleen nog maar' gesprekken geweest rondom de operatie, maar ik merk nu al dat het best gek voelt om aan de andere kant te staan en de patiëntentrol aan te nemen.
Ik ben benieuwd hoe dat straks gaat wanneer ik echt geopereerd ga worden.
Ik zal jullie op de hoogte houden rondom de operatie.
Dus bij deze... als ik meer weet horen jullie het van mij!
